Η ζήλια είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα και μέχρι ενός ορίου μπορεί να λειτουργήσει θετικά μέσα σε μια σχέση. Το συναίσθημα αυτό βέβαια δεν αφορά αποκλειστικά τις ερωτικές σχέσεις. Ζήλεια μπορεί να «γεννηθεί» και μεταξύ δύο φίλων ή συνεργατών. Και σ΄ αυτή την περίπτωση, η ζήλια εντός ορίων μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο για να διεκδικήσουμε κάτι για τον εαυτό μας και αυτό είναι καλό. Όταν όμως η ζήλια υπερβαίνει κάποια όρια, είναι ένα αρνητικό συναίσθημα που δρα καταστροφικά στην ψυχική μας υγεία και τις σχέσεις μας.

Θα πρέπει πάντα να υπάρχει ένα ανοιχτό κανάλι επικοινωνίας μεταξύ των εταίρων, παντός τύπου, ώστε να εκφράζουμε αυτό που μας προβληματίζει και να το συζητάμε ώστε να το ξεπερνάμε. Όμως θα πρέπει όταν παρεκτρεπόμαστε, να μάθουμε να οριοθετούμε τον εαυτό μας και το ίδιο να κάνουμε και στους άλλους όταν εκείνοι παραβιάζουν τα δικά μας όρια.

Πώς θα το κάνουμε αυτό;

Γιατί ζηλεύουμε;

Καταρχήν θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε από πού πηγάζει η ζήλεια μας. Συνήθως η υπερβολική ζήλεια πηγάζει από δική μας ανασφάλεια και χαμηλή αυτοεκτίμηση, ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ικανοί να κρατήσουμε κοντά μας το σύντροφο, το φίλο ή το συνεργάτη μας, δεν μας αξίζουν ή είναι πολύ ανώτεροί μας συνεπώς κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να τους χάσουμε για κάποια πιο όμορφη, ικανή, έξυπνη, καταρτισμένη…

Η ζήλεια ωθεί το μυαλό μας να πλέκει σενάρια, η αμφιβολία κυριαρχεί, η ψυχραιμία χάνεται και αρχίζουμε να πιέζουμε ή να αντιδρούμε υπερβολικά, σε σημείο που ο άλλος ασφυκτιά, αντιδρά και ως συνέπεια δημιουργούνται έντονες συγκρούσεις που τελικά οδηγούν κάποια στιγμή σε αυτό που φοβόμαστε: μας εγκαταλείπουν και στρέφονται προς κάποια πιο υγιή και λειτουργική σχέση, πετυχαίνοντας τη λεγόμενη «αυτοεκπληρούμενη προφητεία».

Όσο περισσότερο διαρκεί η κατάσταση αυτή, τόσο περισσότερο το πρόβλημα γίνεται μόνιμο και όχι μόνο διαταράσσουμε την ψυχική μας ηρεμία, αλλά δεν απολαμβάνουμε την ζωή μας καθώς βρισκόμαστε σε μόνιμο άγχος.

Τι να κάνουμε

– Ξεκινάμε με τον εαυτό μας, αποδεχόμενοι ότι ο πρώτος που βλάπτουμε με αυτήν την κατάσταση είμαστε εμείς! Ήρθε ο καιρός να πιστέψουμε, ότι μας αξίζουν πολύ καλύτερα από το να είμαστε βυθισμένοι στη «ζήλεια» μας και τις εμμονές μας.

– Αναζητούμε τα αίτια της ζήλιας και εξετάζουμε αν υπάρχει αντικειμενικότητα σε αυτά.

– Μειώνουμε την καχυποψία μας, αποδεχόμαστε τον χαρακτήρα εκείνου που έχουμε απέναντί μας και δεν προσπαθούμε να τον αλλάξουμε.

– Δεν διογκώνουμε τις αρνητικές σκέψεις που μπορεί να μετατραπούν σε εμμονές.

– Μπαίνουμε στη θέση του άλλου και κατανοούμε πως μπορεί να νιώθει με την συμπεριφορά μας και διατηρούμε μια ανοιχτή επικοινωνία μαθαίνοντας να ακούμε και εμείς με τη σειρά μας τον άλλον.

– Εάν φυσικά η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχό μας, δεν πρέπει να διστάσουμε να αναζητήσουμε τη βοήθεια ενός ειδικού για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε από που πηγάζει όλο αυτό.