Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, έχω οικογενειακά προβλήματα. Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή λόγω καρκίνου. Βασικά ούτε που το καταλάβαμε. Και έχω ναι μεν την οικογένειά μου, τον άντρα μου και τα 4 παιδιά μας, και έχω και την αδερφή μου και τη μάνα μου.

Αλλά πάντα έβλεπα τη μάνα μου σαν διακοσμητικό στοιχείο. Ποτέ δεν έκανε κάτι για να μας βοηθήσει να λύσουμε τα προβλήματα εγώ και η αδερφή μου η οποία είναι μεγαλύτερη ένα χρόνο. Και πάντα ήταν η αγαπημένη τους, το κοριτσάκι τους. Σιγά… Πλέον έχουμε φτάσει σε σημείο που δεν μιλάμε, καθόλου.

Ένα τυπικό: «γεια σου, τι κάνεις;» στον δρόμο. Ούτε καν τηλέφωνο. Και αυτό γιατί πριν ένα μήνα η κόρη μου της μίλησε όπως ένιωθε κατηγορώντας τη για πολλά πράγματα, όπως για το ότι δεν συζητά ποτέ και όλη την ώρα θέλει να επιβάλλεται, και εκείνη το μόνο που έκανε είναι να φωνάζει επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο της όσα της έλεγε.

Γιατί δεν μπορεί να πει μια «συγγνώμη»;

Και μετά από λίγες ημέρες που είχε έρθει στο σπίτι μου ο αγαπημένος της γιος, χάλασε κάτι του δικού μου γιου και την πήρα τηλέφωνο να της το πω ώστε να το αντικαταστήσει. Και εκείνη δεν με πίστευε και μου έλεγε πως ο λόγος μου είναι ενάντια του γιου της και πως το έκανε ο άλλος μου γιος και όχι ο δικός της.

Μέχρι που το παραδέχτηκε και δεν με πήρε να μου ζητήσει ούτε ένα συγγνώμη. Παρά μόνο έδωσε 30 ευρώ στη μητέρα μας να μου τα φέρει εκείνη. Και απορώ… Γιατί δεν μπορεί να πει μια «συγγνώμη»; Τόσο δύσκολο είναι; Και από την άλλη με έχει προβληματίσει η κουβέντα με την κόρη μου… Εγώ γιατί δεν μπορώ να τη συγχωρέσω και να πάω μπροστά; Όλο γυρνάω ξανά και ξανά στα ίδια…

Αγαπητή αναγνώστρια,

Μια από τις πιο πολύπλοκες και φορτισμένες σχέσεις είναι ανάμεσα στα αδέρφια. Και αυτή η σχέση έχει τα θεμέλιά της από την παιδική ηλικία και είναι γεμάτη αμφιθυμία και ένταση. Θα μισηθούν, μετά θα αγαπηθούν, θα οργίζονται, θα φοβούνται, θα ανταγωνίζονται και μετά θα συνεργάζονται το ένα με το άλλο για ό,τι είναι σημαντικό για αυτά.

Θα διεκδικήσουν την αγάπη και την προσοχή του περιβάλλοντος, για τον χώρο, για τα παιχνίδια, για την επιβράβευση, τη αγκαλιά ,για τα ΠΑΝΤΑ. Πολλοί γονείς κάνουν εμφανείς διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά τους. Είτε επειδή νιώθουν ότι έχει ανάγκη να είναι πιο κοντά τους το ένα παιδί είτε επειδή θεωρούν πως το παιδί αυτό έχει μεγαλύτερη ανάγκη προσοχής είτε γιατί πιστεύουν ότι το αξίζει περισσότερο είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Ο ανταγωνισμός και η ζήλια μπορεί να πάρει τεράστιες διαστάσεις

Όταν συμβαίνει αυτό, ο ανταγωνισμός και η ζήλια ανάμεσα στα αδέρφια μπορεί να πάρει τεράστιες διαστάσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το εκρηκτικό μείγμα συναισθημάτων που νιώθουν να μεταφέρεται και στην ενήλικη ζωή και εκεί πια χειροτερεύει. Από όσα μας έχετε περιγράψει, κάπως έτσι δείχνετε να έχετε βιώσει, με μια μητέρα που θεωρείτε ότι μεροληπτεί.

Εγώ θα σας συμβούλευα να το λύσετε μόνη σας αυτό το οποίο σας ταλανίζει χωρίς να εμπλέκονται τα παιδιά σας, γιατί φαίνεται πως πίσω από τα λόγια της κόρης σας εκφράσατε τα δικά σας συναισθήματα. Θα πρέπει να έρθει η στιγμή που θα μιλήσετε ανοιχτά στη μητέρα σας αρχικά για το πώς νιώθετε για εκείνη και για την αδερφή σας και μετά να κάνετε το ίδιο με την αδερφή σας, χωρίς κλίμα συγκρούσεων και τσακωμών.

Κάντε μια αληθινή και ώριμη προσπάθεια

Κάντε μια αληθινή και ώριμη προσπάθεια για να μπορέσετε να το ξεπεράσετε όπως λέτε, δηλαδή να περάσετε στην αποδοχή γιατί από ότι φαίνεται έχετε προσκολληθεί στην άρνηση μέχρι στιγμής. Αν δεν ευοδώσει, θα πρέπει να αποδεχτείτε τις ιδιαιτερότητες της σχέσης και να αρκεστείτε στην απλή επικοινωνία χωρίς πάντα να ψάχνετε να βρείτε το δίκιο σας σε κάθετί, ούτε να τις αλλάξετε.

Και δεν έχετε αυτό το δικαίωμα με το ζόρι. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να βάλετε εσείς τα όριά σας στο κατά πόσο μπορούν να σας επηρεάσουν από εδώ και πέρα. Αποδεχτείτε τα αρνητικά σας συναισθήματα, μα ψάξτε λίγο μέσα σε αυτά. Σίγουρα κάπου είναι και τα συναισθήματα αγάπης.

Φτιάξτε γέφυρες μέσω των κοινών που σας συνδέουν

Συνειδητοποιείστε πως σημασία έχει πώς μπορείτε να βελτιώσετε το σήμερα κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω. Τώρα κοιτάτε με τα μάτια ενός ενήλικα και όχι παιδιού. Εστιάστε στο παρόν. Μην μπαίνετε σε συγκρίσεις. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, και θέστε σαφή όρια στο μέχρι πού μπορείτε να φτάσετε.

Κάντε μια προσπάθεια και ανακοινώστε την κιόλας, στο να φτιάξετε γέφυρες όσον αφορά τα κοινά που έχετε και τα κοινά που μπορείτε να συμπορευτείτε. Προσπαθήστε τα παιδιά σας να είναι ο συνδετικός σας κρίκος και όχι οι αποδέκτες των δικών σας αρνητικών συναισθημάτων. Αν υπάρχει θέληση και από τις δύο πλευρές, τότε θα καταφέρουμε να φτιάξουμε μια λειτουργική σχέση και αυτό θα είναι προς όφελος όλων.