Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα… Είμαι 19 χρόνων και εδώ και ένα χρόνο αντιμετωπίζω κάτι μέσα μου το οποίο δεν μπορώ να εξηγήσω σωστά. Θα σας πω πώς αισθάνομαι. Χάλια. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου βγαίνει. Αισθάνομαι χάλια με τον εαυτό μου. Και δεν εννοώ μόνο εξωτερικά. Αλλά και εσωτερικά. Το μέσα μου. Είμαι άσχημη και χοντρή και νομίζω πως μου φταίνε όλα. Τα μαλλιά, το σώμα μου. Η υγεία μου. Έχω διαβήτη τύπου ένα και δεν το προσέχω καθόλου. Τρώω πολλά γλυκά κάθε μέρα, δεν γυμνάζομαι και καμία φορά καπνίζω. Πώς δεν έχω πεθάνει ακόμα; Μάλλον δεν το θέλει ούτε ο ίδιος ο Θεός.

Όλα αυτά τα κάνω από αντίδραση γιατί κάθε φορά που με κοιτώ στον καθρέφτη θέλω απλά να τον σπάσω και μετά να βάλω τα κλάματα. Συνήθως, γίνεται πάντα το δεύτερο. Βάζω τα κλάματα σε άκυρες στιγμές καμιά φορά. Νιώθω μόνη και βαρετή και ότι δεν έχω κανένα ενδιαφέρον.

Τολμώ με ντροπή να πω πως καμία φορά ζηλεύω και τις ίδιες μου τις φίλες. Όσες έχουν απομείνει γιατί πριν από λίγο καιρό και μετά από κάποιες εντάσεις η μια κολλητή μου είπε πως με βαρέθηκε και πως της χαλάω την ψυχολογία. Έτσι έμεινα σχεδόν μόνη.

Βασικά τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πως είναι όλα και όλοι εναντίον μου. Δεν έχω όρεξη. Έχω νεύρα, κλαίω, συνέχεια και νομίζω πως η ζωή μου βρίσκεται σε τέλμα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Νομίζω ότι δεν με θέλει κανένας ούτε για παρέα, ούτε για σχέση και φταίω εγώ, γιατί είμαι άσχημη και χοντρή και βαρετή. Με αυτά πορεύομαι. Με αυτήν τη γνώμη για τον εαυτό μου.

Δεν αντέχω άλλο είναι η αλήθεια. Προχωρώ αλλά είμαι σε τέτοιο επίπεδο που αν με σταματήσει κανείς στο δρόμο για να με ρωτήσει κάτι εγώ  ή θα αρχίσω να κλαίω στο άκυρο ή θα με πιάσουν τα νεύρα μου και θα μιλήσω απότομα και με αγένεια ή θα αρχίσω να του λέω για αυτά που αισθάνομαι χωρίς να τον ξέρω…

Δεν ήμουν ποτέ έτσι. Πάντα ήμουν ένα πιο γλυκό, ήρεμο, κοινωνικό κορίτσι που έκανε τα πάντα. Τώρα νιώθω ότι όλες οι κοπέλες κυρίως είναι πάνω από μένα και εγώ βρίσκομαι στον πάτο. Είτε από την ασχήμια μου, είτε από την βαρετή προσωπικότητα μου.

Αγαπητή αναγνώστρια,

Είναι φανερό πως περνάτε μία πολύ ψυχοπιεστική περίοδο και πως η διάθεσή σας έχει επηρεαστεί πια σε τέτοιο σημείο που επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής σας. Μας περιγράφετε μια καταθλιπτική συμπτωματολογία και μας αναφέρετε και ένα οργανικό πρόβλημα που υπάρχει, τον διαβήτη.

Εδώ θα πρέπει να σας αναφέρω πως ο διαβήτης σχετίζεται με τις διαταραχές της διάθεσης. Εφόσον δεν συμμορφώνεστε με τις οδηγίες γιατρού και δεν έχετε ρυθμισμένο το σάκχαρό σας, είναι πολύ πιθανό οι ψυχολογικές σας αντιδράσεις να οφείλονται στο οργανικό πρόβλημα και αυτό με τη σειρά του να δημιουργεί τα προβλήματα με τον περίγυρό σας και με την εικόνα σας.

Θα σας υπενθυμίσω το εξής, γιατί είμαι σίγουρη ότι το ξέρετε ήδη, ότι η υγεία μας (σωματική και ψυχική) είναι το πολυτιμότερο αγαθό και πρέπει να το προστατεύουμε, δείχνοντας μια ώριμη στάση και υπευθυνότητα. Θα σας συμβούλευα λοιπόν, και θα είναι η μόνη μου συμβουλή, γιατί αποτελεί την αρχή όλων αν την εφαρμόσετε, να επισκεφθείτε τον γιατρό σας και να του πείτε τι σας συμβαίνει και να σας δώσει συγκεκριμένες οδηγίες και συγκεκριμένη αγωγή για την αντιμετώπιση του διαβήτη και να τις εφαρμόσετε αυτή τη φορά. Αυτό είναι το πρώτο βήμα.

Αν δείτε ότι δεν βελτιώνεται η διάθεσή σας, γεγονός που θα σας ωθήσει να βελτιώσετε και την εμφάνισή σας και τις σχέσεις σας, τότε θα πρέπει παράλληλα να απευθυνθείτε και σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας για να μπείτε σε ψυχοθεραπεία. Εάν υπάρχει υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον μη διστάσετε να ζητήσετε τη βοήθειά τους και να τους μιλήσετε ανοιχτά γι’ αυτό που σας συμβαίνει.